سفر رضا پهلوی به اسرائیل از زوایای مختلفی قابل تحلیل است. بی تردید این سفر بدون هدف گذاری و بررسی های کارشناسانه توسط امریکایی ها و اسرائیلی ها صورت نگرفته و قطعا یک تصمیم فردی از سوی رضا پهلوی یا حتی اپوزوسیون خارج از ایران نبوده است. انجام این سفر همراه با نشان دادن گرایشات آشکار به یهودیت و بهائیت می تواند بیانگر این واقعیت باشد که استکبار جهانی و صهیونیزم بر روی جمعیت یهودیان آنوسی و بهاییان پنهان داخل ایران حساب باز کرده است. جمعیتی که در آشوب های سال گذشته رد پای آن در دین ستیزی آشوبگران کاملا آشکار بود. این موضوعی است که رسانه های داخلی بدان توجهی نداشته اند؛ اما امید هست که از چشم دستگاه های امنیتی دور نمانده باشد.
سیداصغرمیرجعفری | شنبه دوم اردیبهشت ۱۴۰۲ | 18:6
سیداصغرمیرجعفری | جمعه نوزدهم اسفند ۱۴۰۱ | 22:59
اگر امروز توافق جمهوری اسلامی و عربستان، این طور رژیم صهیونیستی را به خشم آورده، چرا نباید حمله به سفارت عربستان در سال 1394 را کار رژیم صهیونیستی و عوامل نفوذی آن رژیم بدانیم؟!
مشخصات وب
خاستگاه تمامی مکاتب امنیتی مطرح در دنیای امروز کشورهای غربی هستند. از زمانی که رآلیست ها در بستر مطالعات استراتژیک، امنیت را در چارچوب علوم نظامی بررسی و آن را با تهدید خارجی تعریف کردند؛ و آنارشی بین المللی را اجتناب ناپذیر و چاره را در خود اتکایی نظامی دانستند؛ و پس از آن لیبرال ها در چارچوب مطالعات روابط بین الملل، ابعاد سیاسی، اقتصادی و اجتماعی را بر امنیت افزودند؛ و صلح جهانی را بین لیبرال دمکراسی ها میسر و لازمه امنیت را علاوه بر رفع تهدید، مستلزم آسایش و رضایت مندی قلمداد کردند؛ و سپس مکتب کپنهاک، در حوزه مستقل تری مطالعات امنیتی را دنبال کرد؛ و تهدید را امری بینا ذهنی برشمرد؛ و با تاکید بر بعد اجتماعی و سطح منطقه ای امنیت، رویکرد امنیتی سازی را مطرح کرد؛ در واقع، آنها همگی داستان تطور مساله امنیت در غرب را روایت نمودند. داستانی که بر تاریخ نیمکره ی شمالی، از جنگ های سی ساله، تا معاهده ی وستفالیا، و آنگاه جنگ های جهانی اول و دوم و سپس دوران جنگ سرد و تا به امروز، منطبق و با روند مسائل امنیتی در سایر کشورها به کلی بیگانه بود. تلاش آنها برای پوشاندن این لباس بر تن کشورهای جنوب، آن قدر بی مناسبت بود؛ که خودشان پی برده و با بر شمردن تفاوت های کشورهای جهان سوم با غرب، مکتب امنیتی جهان سوم را مطرح نمودند. در واقع، مکتب امنیتی جهان سوم، پاسخی به ضرورت بومی گرایی در حوزه مطالعات امنیتی است؛ ولی جنبه تراژدی آن این است که باز هم از سوی غربی ها عرضه می شود؛ و در نتیجه غیر بومی است؛ و تجویزی واحد برای کشورهای کاملا متفاوتی است؛ که وجه مشترک شان توسعه نیافتگی است.