بخشی از گزارش کمیته امنیت و اطلاعات پارلمان بریتانیا در باره ایران: (ژوییه 2025)
استاکس‌نت نوعی بدافزار بود که حداقل به ۱۴ سایت صنعتی در ایران، از جمله تأسیسات هسته‌ای نطنز، گسترش یافت. گزارش‌های رسانه‌ای ادعا کردند که تا ۱۰۰۰ سانتریفیوژ ایران توسط این بدافزار (با غلبه بر ICS) نابود شده‌اند. گزارش‌های رسانه‌ای حاکی از آن است که این حمله به طور مشترک توسط اسرائیل و آژانس امنیت ملی ایالات متحده در تلاش برای کند کردن برنامه هسته‌ای ایران توسعه و هماهنگ شده است.
وایپر نوع دیگری از بدافزار بود که صنعت نفت و گاز ایران، وزارت نفت و سایر سازمان‌های وابسته را هدف قرار می‌داد. این بدافزار داده‌ها را نابود کرد و بخش زیادی از زیرساخت‌های این بخش را از کار انداخت. برخلاف استاکس‌نت، وایپر قابل تکثیر بود و مرکز ملی امنیت سایبری (NCSC) ارزیابی می‌کند که به احتمال زیاد ایران را قادر ساخته است تا قابلیت تهاجمی سایبری خود را توسعه دهد.
خاستگاه تمامی مکاتب امنیتی مطرح در دنیای امروز کشورهای غربی هستند. از زمانی که رآلیست ها در بستر مطالعات استراتژیک، امنیت را در چارچوب علوم نظامی بررسی و آن را با تهدید خارجی تعریف کردند؛ و آنارشی بین المللی را اجتناب ناپذیر و چاره را در خود اتکایی نظامی دانستند؛ و پس از آن لیبرال ها در چارچوب مطالعات روابط بین الملل، ابعاد سیاسی، اقتصادی و اجتماعی را بر امنیت افزودند؛ و صلح جهانی را بین لیبرال دمکراسی ها میسر و لازمه امنیت را علاوه بر رفع تهدید، مستلزم آسایش و رضایت مندی قلمداد کردند؛ و سپس مکتب کپنهاک، در حوزه مستقل تری مطالعات امنیتی را دنبال کرد؛ و تهدید را امری بینا ذهنی برشمرد؛ و با تاکید بر بعد اجتماعی و سطح منطقه ای امنیت، رویکرد امنیتی سازی را مطرح کرد؛ در واقع، آنها همگی داستان تطور مساله امنیت در غرب را روایت نمودند. داستانی که بر تاریخ نیمکره ی شمالی، از جنگ های سی ساله، تا معاهده ی وستفالیا، و آنگاه جنگ های جهانی اول و دوم و سپس دوران جنگ سرد و تا به امروز، منطبق و با روند مسائل امنیتی در سایر کشورها به کلی بیگانه بود. تلاش آنها برای پوشاندن این لباس بر تن کشورهای جنوب، آن قدر بی مناسبت بود؛ که خودشان پی برده و با بر شمردن تفاوت های کشورهای جهان سوم با غرب، مکتب امنیتی جهان سوم را مطرح نمودند. در واقع، مکتب امنیتی جهان سوم، پاسخی به ضرورت بومی گرایی در حوزه مطالعات امنیتی است؛ ولی جنبه تراژدی آن این است که باز هم از سوی غربی ها عرضه می شود؛ و در نتیجه غیر بومی است؛ و تجویزی واحد برای کشورهای کاملا متفاوتی است؛ که وجه مشترک شان توسعه نیافتگی است.